U gradu na Miljacki izučio je ćurčijski (krznarski) zanat i oženio se Despom, za koju se priča da je bila kćerka nekog handžije (vlasnika hana) sa Nadkovača. Kako je Despa bila Sarajka, Ristine i njezine potomke Sarajlije su prozvali Despinim sinovima – Despićima.
Uvaženi trgovci
Prvo pominjanje imena Despić zabilježeno je oko 1780. godine, kada Ristin i Despin sin Nikola Ristić (Despić) kupuje kuću u Latinluku (danas Despića kuća), magazu u Tašlihanu i dućan u kojem započinje trgovački posao na moderan, evropski način.
Od sitnih zanatlija koji su trgovali proizvodima iz vlastite, ćurčijske radione, Despići su s vremenom postali uvaženi trgovci, koji su trgovali sa Istanbulom, Bečom, Italijom, Njemačkom...
Na svom vrhuncu Despići su bili krajem 19. i početkom 20. stoljeća, kada se na čelu porodice nalazi Maksim – Makso Despić, poznat kao Hadži Makso, jer je dva puta išao na hadžiluk u Jerusalem. Bio je jedan od ktitora izgradnje Saborne pravoslavne crkve u Sarajevu, a izabran je i da zastupa interese srpsko-pravoslavne opštine pred turskim vlastima.
U prvim godinama nakon austro-ugarske okupacije Bosne i Hercegovine bio je gradski vijećnik Sarajeva, član delegacije koja je išla na poklonjenje caru Franji Josifu, povjerenik za duhansku proizvodnju u gradskoj vladi...
Prve pozorišne predstave u Sarajevu
U primaćoj, Velikoj sobi Despića kuće Hadži Makso je organizirao i izvođenje prvih pozorišnih predstava u Sarajevu. Dolazilo se isključivo po pozivu domaćina, većinom su izvođene komedije Jovana Sterije Popovića i Koste Trifkovića, a poslije izvedbi bile bi organizirane zabave za goste, pa je Despića kuća važila kao okupljalište sarajevske elite toga doba.
Maksin sin Pero studirao je u Beču, gdje je oženio Austrijanku Vilheminu, koju su Sarajlije od milja prozvale Minom. Ona je sa sobom donijela novu modu – nakon ručka svirala bi klavir za članove porodice i goste, a organizirala je i redovna druženja uglednih sarajevskih gospođa uz kafu.
Prvi i Drugi svjetski rat, te poratna vremena doveli su do osiromašenja i slabljenja utjecaja Despića, a veliki broj članova ove ugledne porodice rasuo se po bijelom svijetu.
Posljednji muški potomak sarajevskih Despića - Hadži Maksin praunuk Pero odselio se u Belgiju 1969. godine. Prije odlaska poklonio je Despića kuću Muzeju grada Sarajeva, pod uslovom da se u njoj otvori izložba na temu stanovanja stare srpske trgovačke porodice.
Tako i bi, pa je danas Despića kuća, čiji najstariji dio datira još iz 17. stoljeća, depadans Muzeja Sarajeva, krcat brojnim zanimljivim predmetima. Među onim najzanimljivijim su testament Hadži Makse Despića i klavir Vilhemine – Mine Despić, proizveden u porodičnoj manufakturi Neubauer u Beču.
Interesantno je da su Despići zaslužni za udomljavanje još jednog sarajevskog muzeja, jer je u vlasništvu ove porodice bila i kuća u kojoj se danas nalazi Muzej književnosti i pozorišne umjetnosti BiH.
