Zapisano je kako aščijska tradicija porodice Hadžibajrić seže sve do Bajre, koji je kao jedan od ličnih kuhara nekog osmanskog sultana stigao u šeher Sarajevo, gdje je ostao, oženio se, te oko 1860. na Baščaršijskom trgu otvorio aščinicu.
Porodična historija
U Sarajevu je Bajro stekao veliki ugled, postavši i ćehajom (starješinom) aščijskog esnafa. U zrelim godinama otišao je na hadž, a po povratku je hadži Bajro, u skladu sa tadašnjim običajem da se nakon obavljenog hodočašća prestaje sa aktivnim radom, predao dućan sinu Mustafi, dok je njihovim potomcima u amanet ostavio i prezime Hadžibajrić.
Kasnije su aščinicu redom preuzimali Avdaga, Mehmed, Smail, Muhamed, Ferid i Namik, a danas, u devetoj generaciji aščinicu po prvi put vodi žena - Mersiha Hadžibajrić, koja je devet godina zanat učila od svog rahmetli oca Namika.
Tokom ovih nešto više od 150 godina, koliko u Sarajevu hrane domaći narod i goste grada, Hadžibajrići su dućane držali na nekoliko mjesta – kod Sebilja, na mjestu nekadašnje Musafirhane kod Sahat-kule, u Kujundžiluku...
Na današnjem mjestu, adresi Veliki Ćurčiluk 59, aščinica Hadžibajrić nalazi se od 1964. godine.
Kod Hadžibajrića se hrana sprema kao i prije stotinu i kusur godina, uz korištenje veoma malog broja začina. Na jelovniku su većinom jela od mesa i nešto malo „zeleni“, a njihovo zlatno pravilo je da „svako jelo samo sebe masti“, odnosno da je jelu od mesa prilikom pripreme dovoljna sama masnoća mesa.
Svakog dana se rano ujutro priprema svježa hrana od najfriškijih sastojaka, ništa se ne ostavlja za sutra, a kada se sva hrana proda, aščinica se i zatvara.
Sva jela su izložena u toplom pultu i serviraju se u metalnim sahanima, osoblje je ljubazno, ali ne i servilno.
Hrana za raju i kraljeve
Pored izbora tradicionalnih slanih jela, poput: begove i škembe čorbe, bosanskog lonca, čuvenog Hadžibajrićevog pačeta, raznih dolmi, ćevaba, pilava..., u aščinici se kao desert nude kadaif i kompot.
Iako je enterijer aščinice skroman, u njoj su se gostili kraljevi i kraljice, o čemu svjedoči fotografija španskog kralja Juana Carlosa i njegove supruge Sophie, nastala uz Olimpijadu, a koja je, uz nekoliko drugih fotografija i uramljenih novinskih napisa, izvješena na zidu aščinice.
Priča kaže i kako se Hadžibajrićeva hrana do pred Drugi svjetski rat nekoliko puta mjesečno avionom slala u Beograd, kako bi u njoj mogli uživati članovi jugoslovenske kraljevske porodice Karađorđević.
I možda to, zapravo, i jeste najveća posebnost aščinice Hadžibajrić. U njoj somun u saft umaće i obična raja i kraljevi. Niko nije privilegovan u odnosu na onog drugog, nego se privilegovanim osjećaju svi oni što se uspiju smjestiti na tvrdu, drvenu stoličicu za jednim od stolova aščinice.
Jer, gost ima osjećaj kako u njegovoj posjeti Hadžibajrićima ima nešto mnogo dublje i značajnije od utoliti glad, te da tih nekoliko kvadrata radnje u Velikom Ćurčiluku njedri svu dušu Baščaršije.
